Op deze zonnige oktoberdag staan we in een koude wind te wachten op de “survivaltocht”voor kinderen in de Lobberdense Waard. Om 14.00precies vertrekken we met 18 kinderen en hun ouders/verzorgers over de drukke dijk richting de beschutting van het wilgenbos.
We hebben dan al gepraat over hoe dieren altijd survival doen. De muizen moeten voedsel zoeken, holen graven en heel goed opletten of er niemand in de buurt is die hen wil opeten. Vossen moeten muizen zoeken, ze moeten altijd sluipen, goed snuffelen en snel toeslaan.
Als we het bos in gaan vinden we al gelijk een heel groot spoor. De glijbaan van bevers die van het ene water naar het andere gaat. Henk vertelt hoe grooteen bever is en wat hij zoal eet.
Nog geen twee meter verder liggen de veren van een grote bonte specht, die heeft de survival verloren.
De begroeiing zorgt ervoor dat het paadje op de spoordijk heel smal is. Hier vinden we de survival techniek van brandnetels en meidoorns; namelijk prikken!
De jongens die voorop lopen zien een ree wegrennen en ja hoor, de sporen van de hoefjes staan in de klei. Reeën overleven door heel goed op te letten en er bij onraad heel snel vandoor te gaan. Ze kunnen allerlei verschillende planten en grassen eten. Is het een er niet, dan is het ander er wel. En zo overleven ze allerlei verschillende omstandigheden.
Nu komt er een moeilijk stuk. Iedereen moet hééél stil zijnen een voor een lopen we elk apart het laatste stuk van het pad. Als je alleen bent tussen de planten en de dieren kun je alles veel beter horen en ruiken. De kinderen vinden piepkleine weideslakjes, de gangetjes van mineerders op bladeren en hier en daar nog bloeiende planten.
We kijken op de grote wei waar de koeien lekker in het zonnetje liggen. Daar openen we een paar koeienvlaaien en zien er kleine kevertjes in rondrennen. Daarna lopen we door naar de boswei waar de springbalsemien voor veel plezier zorgt.
Op de boswei is veel ruimte en kunnen de kinderen zelf op onderzoek gaan. Telkens komen ze bij de gidsen met weer nieuwe ontdekkingen.Een slingerend paadje tussen de meidoorns voert ons weer naar het beginpunt en dat is goed want de kinderen zijn moe van alle avonturen. (en de gidsen ook).
